NC ลอเรล [Chanbaek] :: 15

#ลอเรลชบ ตอนที่ 15 รุนแรง

“จะไปไหน อยากมากไม่ใช่หรือไง” ถูกเหวี่ยงลงบนเตียงอีกครั้ง หลังเล็กค่อยๆถดแผ่นหลังชิดหัวเตียงเมื่อปีศาจร้ายย่างสามขุมเข้ามา

“อย่านะ อย่าเข้ามา” ดวงตากลมหวาดระแวงหันมองช่องทางหนี แค่เพียงคิดจะขยับลุก มือใหญ่ทั้งสองข้างก็พุ่งตรงมากดไว้ แบคฮยอนเจ็บศีรษะเมื่อโดนฟาดเข้าขอบกับเตียง

หยาดน้ำสีใสเอ่อคลอรอบดวงตา

“ทำไม! ทำมาเป็นหวงตัว ทีกับผู้ชายอื่นไปนั่งให้มันล้วง” ชานยอลจับมือเล็กที่พยายามดันตัวเขาออก จดจ้องใบหน้าสวย

“ผมเปล่า”

“เปล่า เปล่าแล้วไอ้ที่ฉันเห็นคืออะไร!” หมดคำจะเถียงคนแบบนี้ แบคฮยอนเม้มปากแน่น หันหน้าหนีก่อนที่จะปล่อยน้ำตาแสดงความอ่อนแอออกมาให้คนตรงหน้าได้หัวเราะเยาะ เขาจะไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด

“อุตส่าห์เห็นว่ากลัวนักกลัวหนาเรื่องที่แม่โดนทำร้าย นี่อะไรทำตัวอ่อยชาวบ้านไปทั่ว”

แบคฮยอนหันกลับมามองคนด้านบน นี่ชานยอลรู้เรื่องของเขาอย่างนั้นเหรอ

“อยากได้นักทำไมไม่บอกฉัน ที่ไม่ทำเพราะฉันสำนึกผิด แต่คงไม่จำเป็นแล้วใช่ไหมสำหรับความต้องการของเธอ” สิ้นคำพูดริมฝีปากหนาก็ตรงเข้าหาซอกคอขาว ใบหน้าหล่อเหลาของมาเฟียหนุ่มโน้มชิดติดเนื้อตัวแนบแน่น

ฝ่ามือแกร่งลากไล้สัมผัสด้วยความรุนแรง ปลายจมูกโด่งซอกซอนแตะความร้อน ดูดดึงกับสลับใช้ริมฝีปากกัด สร้างร่องรอยบอบช้ำน่ากลัวไปทั่วร่างกาย แบคฮยอนพยายามต่อต้านด้วยความเจ็บ มือเล็กทั้งทุบทั้งตีเข้าที่ลำตัวและแขนของอีกคน

“ผมเจ็บ ปล่อยผมเถอะคุณชานยอล”

“เลิกเรียกฉันว่าคุณชานยอลสักที! ทำตัวห่างเหินกับผัวตัวเองอยู่ได้!”

คนตัวสูงพลิกร่างกายสวยให้คว่ำหน้าลงอย่างนึกโมโห สองมือเลิกปลายเชิ้ตขาวไว้เหนือบั้นท้ายก่อนดึงรั้งกางเกงตัวน้อยให้หลุดลอยออกไป

แบคฮยอนน้ำตาคลอ คนตัวบางโดนกระทำด้วยความรุนแรงและไม่สามารถขยับหนีไปไหนได้ กายใหญ่ปลดกางเกงตัวเองด้วยมือข้างเดียวจับคลำแท่งร้อนให้ตื่นตัวพลางรูดรั้งกับก้นเนื้อนิ่มจนได้ที่ จัดการสอดกายเข้าไปในช่องทางรักที่คับแคบโดยไม่คำนึงถึงร่างเล็กที่กัดปากจากความเจ็บ

ไม่มีการเตรียมความพร้อม ตัวตนของชานยอลเข้าไปลึกแน่นจากความดันทุรัง ช่องทางสีหวานฉีกขาดด้วยความเอาแต่ใจของคนด้านบน ก้อนเนื้ออูมเต็มมือถูกฟ้อนเฟ้นให้แยกออกจากกันเพื่อเปิดทางสะดวกให้ขยับกายมากขึ้น

“โอ้ย” แบคฮยอนร้องเสียงหลงยามถูกกระแทกเข้ามาแรงๆ เนื้อตัวบอบช้ำภายใต้เสื้อเชิ้ตเพียงตัวเดียวกำลังนอนราบกับเตียงโดยมีร่างใหญ่เคลื่อนไหวอยู่เบื้องบน ริมฝีปากสวยถูกขบกันไว้แน่นเพื่อกั้นเสียง หยดน้ำตาไหลอาบลงบนผ้าปู ทั้งเจ็บ และรู้สึกแตกสลาย

คนบ้าระห่ำยังคงขยับสะโพกหนาอย่างไม่สนใจความรู้สึกของคนรับเลยแม้แต่น้อย ริมฝีปากหนาโน้มลงมาหอมต้นคออย่างจาบจ้วง ใช้กำลังบัง คับให้ใบหน้าสวยหันมารับจุมพิต ครั้นกัดลิ้นที่สอดเข้ามาอย่างคิดสู้ก็ถูกกำราบด้วยการเร่งเร้าช่วงล่างให้ถาโถมหนักมากยิ่งขึ้น

“อ่ะ อื้อ”

แม้จะพยายามกัดปากและใช้มือเข้าช่วยปิด เสียงหวานก็ยังหลุดลอดออกมา แบคฮยอนหน้าเหยเกยามถูกพลิกตัวให้นอนตะแคงข้างแล้วเอาขาพาดไหล่ การสอดใส่เข้ามาลึกมากกว่าเดิมจนทำให้เริ่มระสันไปทั้งตัว

มาเฟียหนุ่มกัดต้นขาสร้างรอยตราของตนเองเอาไว้ทั่วก่อนโน้มคอลงดูดหัวนมสีชมพูที่ล่อตาล่อใจ

ด้วยเสียงทุ้มที่ครางต่ำและลมหายใจที่ร้อนถี่บริเวณหน้าอกบาง คนตัวเล็กรู้สึกดีจนร่างกายทรยศบีบรัดแท่งเนื้อร้อนแน่น มือขาวจิกลงบนเส้นผมหนาเพื่อรั้งให้ถอยออกแต่ก็โดนกุมมือเอาไว้ คนตัวสูงสอดประสานนิ้วทั้งห้าไว้ด้วยกันเสียสนิท

เคลื่อนไหวรุนแรงและรุ่มร้อน ได้แต่ทิ้งตัวลงอย่างหมดแรง ยอมแพ้ในความโหดร้ายของอีกคน

“บอกรักฉันสิ  บอกว่ารักฉัน” ร่างสูงพูดเอาแต่ได้ บีบครั้นให้คนใต้ร่างเอ่ยคำว่ารักออกมาทั้งที่ไม่เคยคิดย้อนดูการกระทำของตนเอง

หน่วงรั้งให้ตาย สุดท้ายก็คงจะไม่มีทางได้มา…

“ผมเกลียดคุณ”

………………………..

NC ลอเรล [Marknior] :: 15

#ลอเรลมน ตอนที่ 15 รุนเเรง

“จะไปไหน อยากมากไม่ใช่หรือไง” ถูกเหวี่ยงลงบนเตียงอีกครั้ง หลังเล็กค่อยๆถดแผ่นหลังชิดหัวเตียงเมื่อปีศาจร้ายย่างสามขุมเข้ามา

 “อย่านะ อย่าเข้ามา” ดวงตากลมหวาดระแวงหันมองช่องทางหนี แค่เพียงคิดจะขยับลุก มือใหญ่ทั้งสองข้างก็พุ่งตรงมากดไว้ จินยองเจ็บศีรษะเมื่อโดนฟาดเข้ากับขอบเตียง

หยาดน้ำสีใสเอ่อคลอรอบดวงตา

“ทำไม! ทำมาเป็นหวงตัว ทีกับผู้ชายอื่นไปนั่งให้มันล้วง” มาร์คจับมือเล็กที่พยายามดันตัวเขาออก จดจ้องใบหน้าสวย

“ผมเปล่า”

“เปล่า เปล่าแล้วไอ้ที่ฉันเห็นคืออะไร!” หมดคำจะเถียงคนแบบนี้ จินยองเม้มปากแน่น หันหน้าหนีก่อนที่จะปล่อยน้ำตาแสดงความอ่อนแอออกมาให้คนตรงหน้าได้หัวเราะเยาะ เขาจะไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด

“อุตส่าห์เห็นว่ากลัวนักกลัวหนาเรื่องที่แม่โดนทำร้าย นี่อะไรทำตัวอ่อยชาวบ้านไปทั่ว”

จินยองหันกลับมามองคนด้านบน นี่มาร์ครู้เรื่องของเขาอย่างนั้นเหรอ

“อยากได้นักทำไมไม่บอกฉัน ที่ไม่ทำเพราะฉันสำนึกผิด แต่คงไม่จำเป็นแล้วใช่ไหมสำหรับความต้องการของเธอ” สิ้นคำพูดริมฝีปากหนาก็ตรงเข้าครอบครองซอกคอขาว ใบหน้าหล่อเหลาของมาเฟียหนุ่มโน้มชิดติดเนื้อตัวแนบแน่น

ฝ่ามือแกร่งลากไล้สัมผัสด้วยความรุนแรง ปลายจมูกโด่งซอกซอนแตะแผ่ความร้อน ดูดดึงกับสลับใช้ริมฝีปากกัด สร้างร่องรอยบอบช้ำน่ากลัวไปทั่วร่างกาย จินยองพยายามต่อต้านด้วยความเจ็บ มือเล็กทั้งทุบทั้งตีเข้าที่ลำตัวด้านข้างและแขนของอีกคน

“ผมเจ็บ ปล่อยผมเถอะคุณมาร์ค”

“เลิกเรียกฉันว่าคุณมาร์คสักที! ทำตัวห่างเหินกับผัวตัวเองอยู่ได้!”

คนตัวสูงพลิกร่างกายสวยให้คว่ำหน้าลงอย่างนึกโมโห สองมือเลิกปลายเชิ้ตขาวไว้เหนือบั้นท้ายก่อนดึงรั้งกางเกงตัวน้อยให้หลุดลอยออกไป

จินยองน้ำตาคลอ คนตัวบางโดนกระทำด้วยความรุนแรงและไม่สามารถขยับหนีไปไหนได้ กายใหญ่ปลดกางเกงตัวเองด้วยมือข้างเดียวจับคลำแท่งร้อนให้ตื่นตัวพลางรูดรั้งกับก้นเนื้อนิ่มจนได้ที่ จัดการสอดกายเข้าไปในช่องทางรักที่คับเเคบโดยไม่คำนึงถึงร่างเล็กที่กัดปากจากความเจ็บ

ไม่มีการเตรียมความพร้อม ตัวตนของมาร์คเข้าไปลึกแน่นจากความดันทุรัง ช่องทางสีหวานฉีกขาดด้วยความเอาแต่ใจของคนด้านบน ก้อนเนื้ออูมเต็มมือถูกฟ้อนเฟ้นให้แยกออกจากกันเพื่อเปิดทางสะดวกให้ขยับกายมากขึ้น

“โอ้ย” จินยองร้องเสียงหลงยามถูกกระแทกเข้ามาแรงๆ เนื้อตัวบอบช้ำภายใต้เสื้อเชิ้ตเพียงตัวเดียวกำลังนอนราบกับเตียงโดยมีร่างใหญ่เคลื่อนไหวอยู่เบื้องบน ริมฝีปากสวยถูกขบกันไว้แน่นเพื่อกั้นเสียง หยดน้ำตาไหลอาบลงบนผ้าปู ทั้งเจ็บ และรู้สึกแตกสลาย

คนบ้าระห่ำยังคงขยับสะโพกหนาอย่างไม่สนใจความรู้สึกของคนรับเลยแม้แต่น้อย  ริมฝีปากหนาโน้มลงมาหอมต้นคอขาวอย่างจาบจ้วง ใช้กำลังบังคับใบหน้าสวยให้หันมารับจุมพิต ครั้นกัดลิ้นที่สอดเข้ามาอย่างคิดสู้ก็ถูกกำราบด้วยการเร่งเร้าช่วงล่างให้ถาโถมหนักมากยิ่งขึ้น

“อ่ะ อื้อ” 

แม้จะพยายามกัดปากและใช้มือเข้าช่วยปิด เสียงหวานก็ยังหลุดลอดออกมา จินยองหน้าเหยเกยามถูกพลิกตัวให้นอนตะแคงข้างแล้วเอาขาพาดไหล่ การสอดใส่เข้ามาลึกมากกว่าเดิมจนทำให้เริ่มระสันไปทั้งตัว

มาเฟียหนุ่มกัดต้นขาสร้างรอยตราของตนเองเอาไว้ทั่วก่อนโน้มคอลงดูดหัวนมสีชมพูที่ล่อตาล่อใจ

ด้วยเสียงทุ้มที่ครางต่ำและลมหายใจที่ร้อนถี่บริเวณหน้าอกบาง คนตัวเล็กรู้สึกดีจนร่างกายทรยศบีบรัดแท่งเนื้อร้อนแน่น มือขาวจิกลงบนเส้นผมหนาเพื่อรั้งให้ถอยออกแต่ก็โดนกุมมือเอาไว้ คนตัวสูงสอดประสานนิ้วทั้งห้าไว้ด้วยกันเสียสนิท

เคลื่อนไหวรุนแรงและรุ่มร้อน ได้แต่ทิ้งตัวลงอย่างหมดแรง ยอมแพ้ในความโหดร้ายของอีกคน

“บอกรักฉันสิ บอกว่ารักฉัน” ร่างสูงพูดเอาแต่ได้ บีบครั้นให้คนใต้ร่างเอ่ยคำว่ารักออกมาทั้งที่ไม่เคยคิดย้อนดูการกระทำของตนเอง 

หน่วงรั้งให้ตาย สุดท้ายก็คงจะไม่มีทางได้มา…

“ผมเกลียดคุณ”

………………………..

NC ลอเรล [Chanbaek] :: 10

#ลอเรลชบ ตอนที่ 10 ตัวตน

          สาดเทความเกี้ยวกราดทั้งหมดลงบนฝ่ามือ แล้วบีบคั้นหัวไหล่มนให้จำยอม ชานยอลเหวี่ยงอีกลงบนเตียงขนาดเล็ก เตียงโครงเหล็กเก่าๆแทบทรุดยามร่างใหญ่ใช้อารมณ์รุนแรง แบคฮยอนพยายามจะลุกขึ้นสู้แต่ก็อ่อนแรงด้วยทั้งพิษไข้และกำลัง ดวงหน้าสวยได้แต่เพียงเบี่ยงหนีเอาตัวรอดจากริมฝีปากร้ายให้พ้นๆ

“อยู่นิ่งๆ” มือใหญ่จับเข้าที่คางมน บังคับให้มองจ้องตากัน มีชั่วครู่ที่ชานยอลเห็นแววตาของคนใต้ร่างแล้วนึกถึงความรู้สึกของตัวเอง ช่วงเวลาที่เขาชื่นชอบเมื่อได้อยู่ใกล้ๆแม้อีกคนจะเป็นแค่เด็กซ่องแสนสกปรก แววตาที่เขาหลงชอบ

แต่เมื่อนึกถึงคำพูดเจ็บแสบ ชานยอลก็ต้องสะบัดหน้าไล่ความคิดทิ้ง มือหนาบีบคางมนให้เปิดออกแล้วตะบมจูบรุนแรง แทรกลิ้นเข้าไปอย่างป่าเถื่อน แล้วกัดริมฝีปากสวยอย่างเอาแต่ใจ

“อื้อ” แบคฮยอนร้องท้วงในลำคอยามถูกช่วงชิงลมหายใจ ความรู้สึกตอนนี้ทั้งเกลียดและขยะแขยงทุกสัมผัสที่กำลังหยาบโลนบนร่างกายของตน เอวเล็กภายใต้ร่มผ้าถูกฟ้อนเฟ้นจนเจ็บปวดไปหมด มือทั้งสองข้างก็ถูกจับรวบไว้เหนือหัวให้สิ้นฤทธิ์ ขาน้อยถูกคร่อมทับด้วยหน้าขาแข็งแกร่ง ดิ้นเอาตัวรอดท่ามกลางคนที่ข่มเหง

ภาพของแม่ในห้องครัววันนั้นถูกซ้อนทับขึ้นมา…

“ฮึก” …ไม่ อย่าทำ ได้โปรด

“แบคฮยอน…” ชานยอลหยุดการกระทำเมื่อสัมผัสได้ว่าคนในอาณัติกำลังเปลี่ยนแปลงไป ไม่อยากจะยอมรับว่าเป็นห่วงมากแค่ไหน ใบหน้าหล่อผละออกมามอง แบคฮยอนมีอาการชื้นเหงื่อและหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงตั้งท่าจะลุกออกเพื่อดูแลอีกคน แต่พอขยับถอยห่างเพียงนิดมือเรียวจากคนสวยก็ฟาดมาบนแก้มของเขา

เพียะ…

“แล้วนายจะต้องเสียใจแบคฮยอน”

ชานยอลเปลี่ยนความคิดแล้วแนบกายลงไปใหม่ ครานี้มือหนาดึงกระชากเสื้อผ้าทุกชิ้นที่ขวางทาง ไม่ว่าจะของตัวเองหรือของอีกคน ก้มลงป้อนจูบร้อนแล้วเบิกทางหวานอันน้อยนิดให้ขยายออก ความโมโห ความโกรธ บดบังรสชาติหวานหอมทุกอย่าง มีเพียงความใคร่ ความราคะที่ก่อตัวขึ้น เป็นครั้งแรกที่ช่างเจ็บปวด ไม่น่าจดจำ      

“อึก..” เส้นเอ็นหนาบนลำคอและเอ็นร้อนขนาดใหญ่โตด้านล่างกระตุกพร้อมกันยามสอดใส่ ความคับแน่นและรุ่มร้อนของแบคฮยอนทำให้ชานยอลกัดฟันข่ม เขาดันขาอ่อนให้เปิดกว้างมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมแล้วกดส่วนปลายให้เน้นเขี้ยวเน้นฟันกับผนังเนื้อนุ่มของอีกคน คนที่ไม่เคยเลือดเข้มจึงไหลเยิ้มออกมา

“ฮึก เจ็บ..” คนที่สิ้นสติร่ำร้อง แบคฮยอนไม่ได้หมายความถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับร่างกายของตนเพียงอย่างเดียว ร่างเล็กมองเห็นแม่ที่โดนข่มขืนไปพร้อมกัน ภาพโหดร้ายเกินไปสำหรับเด็กน้อยวัยนั้นกำลังคอยหลอกหลอนอยู่ทุกขณะ นิ้วเรียวจิกต้นแขนตัวเองทั้งสองข้างจนเป็นทางยาวเพื่อระบายความรู้สึกเจ็บและหวาดกลัว

“อ่ะ” ท่ามกลางความสุขสม ชานยอลเอาแต่ตักตวงความกระสันโดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่ตนบังคับใจกำลังทำร้ายตัวเองอยู่

ร่างสูงหลับตาลงแล้วเชิดหน้าขึ้นสูงยามกระแทกกระทั้น สอดใส่สร้างความหวาบหวิวให้แต่ตนเอง

เสียงเนื้อหนันกระทบกันกังวานห้องพักแสนเล็ก เตียงน้อยไร้พลังทรงตัวเคลื่อนกระทบผนังกึกกัก กายหนาหาความสุข กายเล็กทรมานจนจุกไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆได้ ในขณะที่ชานยอลเอาแต่ส่งเสียงครางต่ำในลำคออย่างพออกพอใจ เร่งเร้าจนเสียวซ่านไปทั้งตัว

“อีกนิด..” สบถกับตัวเองก่อนซอยสะโพกหนา ถูไถเอ็นร้อนจนสุดความยาวเร่งให้เอาออกมา “อา..” 

ส่งเสียงเมื่อน้ำรักปลดปล่อยออกหมดกาย มือหนายกบั้นท้ายกลมกลึงให้รับหยาดเชื้อพันธุ์ให้เต็มที่ จูบลงบนต้นขาที่ยกขึ้นมาก่อนก้มมองช่องทางรักที่ยังเชื่อมต่อกับตน

“หึ…” ชานยอลชอบใจที่ได้เห็นว่าในกายอีกคนตอนนี้กำลังดูดดุนของๆตนอยู่ แม้จะไร้เสียงครางแสนหวานหู แต่เขากับมีความสุขมากแบบที่ไม่เคยมีกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน มันพองอยู่ข้างในหัวใจจึงอดยิ้มกว้างไม่ได้  ตั้งใจจะก้มลงไปหาใบหน้าสวยเพื่อตักตวงความนุ่มหวานที่ละเลยเพราะทิฐิ แต่พอได้เห็นอีกคนกำลังกรีดเนื้อตัวเองด้วยกรงเล็บ ร่ำไห้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตามากมายก็ตกใจ รีบคว้ามือบางที่ทำร้ายตัวเองออกให้ห่าง

“ทำอะไรของเธอ” เอ่ยถามด้วยความหงุดหงิด เขาหวงร่างกายทั้งหมดของคนตรงหน้า ความรู้สึกเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเพิ่มขึ้นรุนแรงอย่างห้ามไม่อยู่ ยิ่งเห็นว่าสวยก็ยิ่งหวง จนไม่อยากให้ออกไปไหนทั้งสิ้น

แบคฮยอนเป็นเมียของเขา

“ฮึก..” คำตอบที่ได้รับกลับเป็นเพียงน้ำตาและเสียงสะอื้น แววตาของแบคฮยอนไม่มีอีกคนอยู่เลยด้วยซ้ำ

“เธอ..” เมื่อได้เห็นความว่างเปล่าในแววตาสวย ชานยอลก็เริ่มคิดถึงสาเหตุที่ทำให้ร่างเล็กต้องกลายเป็นเด็กสกปรกอยู่ในซ่อง ทั้งที่คิดไว้บ้างแล้วว่าอาจเป็นเพราะร่างเล็กเป็นลูกของหญิงขายบริการที่แม่ไม่อยากให้โดนขายด้วยเลยปกปิดลูกไว้ แต่ทำไมชานยอลถึงคิดมากกว่านั้น ดวงตาสะท้อนแสงเศร้านี่ต้องมีอะไรที่มากกว่านั้นแน่

“อย่าร้อง..” กดปลายนิ้วใหญ่ปัดเช็ดน้ำตา อาจเพราะเห็นอีกคนร้องไห้หรืออะไรในใจก็ตามแต่ ชานยอลประคองแผ่นหลังบางขึ้นมาโอบกอด ให้อีกคนได้นั่งบนตักเขาแล้วปลอบประโลม

แต่เพราะจุดเชื่อมต่อยังไม่ได้คลายออก ยิ่งพออยู่ในท่านี้แล้วอีกคนตัวสั่น เลือดในกายหนุ่มก็เกิดวิ่งพล่าน ยิ่งยามอีกคนโยกตัวลงมาสะอื้นแท่นเนื้อร้อนก็อยู่ในท่าพร้อมรบ

“อ๊ะ..”  คราวนี้เหมือนอีกคนจะรู้สึกด้วย แบคฮยอนร้องคราง ชานยอลรีบซบหน้ากับไหล่บางพลางกอดรั้งร่างเล็กไว้แน่นกลัวหลบหนี ปืนใหญ่ในกายอีกคนอยากจะขัดแย่เต็มที แต่เขาจะไม่รุนแรงเหมือนครั้งแรก

มาเฟียหนุ่มกดจูบแผ่วเบาทั่วกายสวย ร่างกายนี้ช่างน่าลุ่มหลงจนถอนตัวไม่ขึ้น ชานยอลเริ่มต้นใหม่ด้วยความละเมียดละไม ริมฝีปากหนาพร้อมลิ้นร้อนลากไล้ปลุกปั่นอารมณ์หวามให้ก่อตัว แบคฮยอนเอนตัวอ่อนเมื่อโดนเล้าโลม กายหนาเสือกตัวตนเข้าไปช้าๆก่อนดึงรั้งออก ร่างเล็กสะดุ้งโหยงแล้วจิกรอยแผลลงบนลำคออีกคน

            “แบบนี้ล่ะ อื้ม..” ร่างสูงพึมพำ อย่างน้อยแบคฮยอนก็ไม่ได้จิกเนื้อตัวเอง ถ้าเป็นเรื่องทำร้ายกันด้วยเรื่องบนเตียงแบบนี้ เขาพร้อมให้ข่วนลงมาได้เต็มที่

            ชานยอลขยับเนื้ออุ่นแข็งให้เชยชิมบทรักอีกครั้งที่หวานขึ้นกว่าเดิม แต่ทว่ามีความสุขไม่ต่างกัน ยอดถันสีชมพูสวยล่อตาล่อใจจนอดขยี้ด้วยมือทั้งสองข้างและริมฝีปากไม่ได้ เสียวซ่านทั้งข้างล่างที่เร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆและกระสันทั้งข้างบนที่โดนโลมเลีย แบคฮยอนค่อยๆโน้มตัวหงายหลังจนกลับไปนอนบนเตียงอีกครั้งโดยมีชานยอลที่ตามไปโถมกายใส่อย่างเร่งเร้าไม่ยอมห่าง กดจูบแนบชิดอย่างเอาใจ ตักตวงน้ำหวานในโพรงปากเล็กจนเกิดเสียงดังน่าอายแข่งกับเสียงขยับตัว

        “อ๊ะ..อ่ะ” ลากความสุขมาให้อีกคนได้ลิ้มลองสำเร็จ ปากเล็กร้องครางข้างใบหูเสียหวานฉ่ำ ร่างสูงยกยิ้ม เฝ้ามองใบหน้าสวยที่กำลังมีอารมณ์

สวย.. สวยจริงๆ

“ซี๊ด…เธอทำฉันเริ่มจะคลั่งอีกแล้ว แบคฮยอน” คำรามต่ำเสียงเบาแล้วเดินหน้าซอยสะโพกหนาใส่ ดุดันแท่งยาวสาวเข้าสาวออกจนคนรับความรุ่มร้อนบิดกายเสียวกระสัน แบคฮยอนไปถึงก่อนด้วยความไม่ประสา ก่อนกายหนาจะยังคงกระแทกกระทั้นอีกสักพักก่อนปลดปล่อยเต็มช่องทางเดิมจนล้นออกมา

และแม้แบคฮยอนจะสลบไปแล้วด้วยความเพลียและพิษไข้ บวกกับความอ่อนแอทางจิตใจ แต่ท่อนเอ็นหนายังคงไม่หยุดซุกซน กายใหญ่ขยับตัว สอดประสานไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

เสียงเคลื่อนไหวของเตียงดังก้องและไม่มีท่าทีจะหยุดลงง่ายๆในค่ำคืนนี้…

………….………….

NC ลอเรล [Marknior] :: 10

#ลอเรลมน ตอนที่ 10 ตัวตน

        สาดเทความเกี้ยวกราดทั้งหมดลงบนฝ่ามือ แล้วบีบคั้นหัวไหล่มนให้จำยอม มาร์คเหวี่ยงอีกลงบนเตียงขนาดเล็ก เตียงโครงเหล็กเก่าๆแทบทรุดยามร่างใหญ่ใช้อารมณ์รุนแรง จินยองพยายามจะลุกขึ้นสู้แต่ก็อ่อนแรงด้วยทั้งพิษไข้และกำลัง ดวงหน้าสวยได้แต่เพียงเบี่ยงหนีเอาตัวรอดจากริมฝีปากร้ายให้พ้นๆ

“อยู่นิ่งๆ” มือใหญ่จับเข้าที่คางมน บังคับให้มองจ้องตากัน มีชั่วครู่ที่มาร์คเห็นแววตาของคนใต้ร่างแล้วนึกถึงความรู้สึกของตัวเอง ช่วงเวลาที่เขาชื่นชอบเมื่อได้อยู่ใกล้ๆแม้อีกคนจะเป็นแค่เด็กซ่องแสนสกปรก แววตาที่เขาหลงชอบ

แต่เมื่อนึกถึงคำพูดเจ็บแสบ มาร์คก็ต้องสะบัดหน้าไล่ความคิดทิ้ง มือหนาบีบคางมนให้เปิดออกแล้วตะบมจูบรุนแรง แทรกลิ้นเข้าไปอย่างป่าเถื่อน แล้วกัดริมฝีปากสวยอย่างเอาแต่ใจ

“อื้อ” จินยองร้องท้วงในลำคอยามถูกช่วงชิงลมหายใจ ความรู้สึกตอนนี้ทั้งเกลียดและขยะแขยงทุกสัมผัสที่กำลังหยาบโลนบนร่างกายของตน เอวเล็กภายใต้ร่มผ้าถูกฟ้อนเฟ้นจนเจ็บปวดไปหมด มือทั้งสองข้างก็ถูกจับรวบไว้เหนือหัวให้สิ้นฤทธิ์ ขาน้อยถูกคร่อมทับด้วยหน้าขาแข็งแกร่ง ดิ้นเอาตัวรอดท่ามกลางคนที่ข่มเหง

ภาพของแม่ในห้องครัววันนั้นถูกซ้อนทับขึ้นมา…

“ฮึก” …ไม่ อย่าทำ ได้โปรด 

“จินยอง…” มาร์คหยุดการกระทำเมื่อสัมผัสได้ว่าคนในอาณัติกำลังเปลี่ยนแปลงไป ไม่อยากจะยอมรับว่าเป็นห่วงมากแค่ไหน ใบหน้าหล่อผละออกมามอง จินยองมีอาการชื้นเหงื่อและหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงตั้งท่าจะลุกออกเพื่อดูแลอีกคน

      แต่พอขยับถอยห่างเพียงนิดมือเรียวจากคนสวยก็ฟาดมาบนแก้มของเขา

      เพียะ…

     “แล้วนายจะต้องเสียใจจินยอง”

      มาร์คเปลี่ยนความคิดแล้วแนบกายลงไปใหม่ ครานี้มือหนาดึงกระชากเสื้อผ้าทุกชิ้นที่ขวางทาง ไม่ว่าจะของตัวเองหรือของอีกคน ก้มลงป้อนจูบร้อนแล้วเบิกทางหวานอันน้อยนิดให้ขยายออก ความโมโห ความโกรธ บดบังรสชาติหวานหอมทุกอย่าง มีเพียงความใคร่ ความราคะที่ก่อตัวขึ้น เป็นครั้งแรกที่ช่างเจ็บปวด ไม่น่าจดจำ

“อึก..” เส้นเอ็นหนาบนลำคอและเอ็นร้อนขนาดใหญ่โตด้านล่างกระตุกพร้อมกันยามสอดใส่ ความคับแน่นและรุ่มร้อนของจินยองทำให้มาร์คกัดฟันข่ม เขาดันขาอ่อนให้เปิดกว้างมากขึ้นยิ่งกว่าเดิมแล้วกดส่วนปลายให้เน้นเขี้ยวเน้นฟันกับผนังเนื้อนุ่มของอีกคน คนที่ไม่เคยเลือดเข้มจึงไหลเยิ้มออกมา

“ฮึก เจ็บ..” คนที่สิ้นสติร่ำร้อง จินยองไม่ได้หมายความถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับร่างกายของตนเพียงอย่างเดียว ร่างเล็กมองเห็นแม่ที่โดนข่มขืนไปพร้อมกัน ภาพโหดร้ายเกินไปสำหรับเด็กน้อยวัยนั้นกำลังคอยหลอกหลอนอยู่ทุกขณะ นิ้วเรียวจิกต้นแขนตัวเองทั้งสองข้างจนเป็นทางยาวเพื่อระบายความรู้สึกเจ็บและหวาดกลัว

“อ่ะ” ท่ามกลางความสุขสม มาร์คเอาแต่ตักตวงความกระสันโดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่ตนบังคับใจกำลังทำร้ายตัวเองอยู่ ร่างสูงหลับตาลงแล้วเชิดหน้าขึ้นสูงยามกระแทกกระทั้น สอดใส่สร้างความหวาบหวิวให้แต่ตนเอง

เสียงเนื้อหนันกระทบกันกังวานห้องพักแสนเล็ก เตียงน้อยไร้พลังทรงตัวเคลื่อนกระทบผนังกึกกัก กายหนาหาความสุข กายเล็กทรมานจนจุกไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆได้

ในขณะที่มาร์คเอาแต่ส่งเสียงครางต่ำในลำคออย่างพออกพอใจ เร่งเร้าจนเสียวซ่านไปทั้งตัว

“อีกนิด..” สบถกับตัวเองก่อนซอยสะโพกหนา ถูไถเอ็นร้อนจนสุดความยาวเร่งให้เอาออกมา “อา..” 

ส่งเสียงเมื่อน้ำรักปลดปล่อยออกหมดกาย มือหนายกบั้นท้ายกลมกลึงให้รับหยาดเชื้อพันธุ์ให้เต็มที่ จูบลงบนต้นขาที่ยกขึ้นมาก่อนก้มมองช่องทางรักที่ยังเชื่อมต่อกับตน

“หึ…” มาร์คชอบใจที่ได้เห็นว่าในกายอีกคนตอนนี้กำลังดูดดุนของๆตนอยู่ แม้จะไร้เสียงครางแสนหวานหู แต่เขากับมีความสุขมากแบบที่ไม่เคยมีกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน มันพองอยู่ข้างในหัวใจจึงอดยิ้มกว้างไม่ได้ ตั้งใจจะก้มลงไปหาใบหน้าสวยเพื่อตักตวงความนุ่มหวานที่ละเลยเพราะทิฐิ แต่พอได้เห็นอีกคนกำลังกรีดเนื้อตัวเองด้วยกรงเล็บ ร่ำไห้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตามากมายก็ต้องตกใจ รีบคว้ามือบางที่ทำร้ายตัวเองออกให้ห่าง

“ทำอะไรของเธอ” เอ่ยถามด้วยความหงุดหงิด เขาหวงร่างกายทั้งหมดของคนตรงหน้า ความรู้สึกเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเพิ่มขึ้นรุนแรงอย่างห้ามไม่อยู่ ยิ่งเห็นว่าสวยก็ยิ่งหวง จนไม่อยากให้ออกไปไหนทั้งสิ้น

ปาร์คจินยองเป็นเมียของเขา

“ฮึก..” คำตอบที่ได้รับกลับเป็นเพียงน้ำตาและเสียงสะอื้น แววตาของจินยองไม่มีอีกคนอยู่เลยด้วยซ้ำ

“เธอ..” เมื่อได้เห็นความว่างเปล่าในแววตาสวย มาร์คก็เริ่มคิดถึงสาเหตุที่ทำให้ร่างเล็กต้องกลายเป็นเด็กสกปรกอยู่ในซ่อง ทั้งที่คิดไว้บ้างแล้วว่าอาจเป็นเพราะร่างเล็กเป็นลูกของหญิงขายบริการที่แม่ไม่อยากให้โดนขายด้วยเลยปกปิดลูกไว้ แต่ทำไมมาร์คถึงคิดมากกว่านั้น ดวงตาสะท้อนแสงเศร้านี่ต้องมีอะไรที่มากกว่านั้นแน่

“อย่าร้อง..” กดปลายนิ้วใหญ่ปัดเช็ดน้ำตา อาจเพราะเห็นอีกคนร้องไห้หรืออะไรในใจก็ตามแต่ มาร์คประคองแผ่นหลังบางขึ้นมาโอบกอด ให้อีกคนได้นั่งบนตักเขาแล้วปลอบประโลม

แต่เพราะจุดเชื่อมต่อยังไม่ได้คลายออก ยิ่งพออยู่ในท่านี้แล้วอีกคนตัวสั่น เลือดในกายหนุ่มก็เกิดวิ่งพล่าน ยิ่งยามอีกคนโยกตัวลงมาสะอื้นแท่นเนื้อร้อนก็อยู่ในท่าพร้อมรบ

“อ๊ะ..” คราวนี้เหมือนอีกคนจะรู้สึกด้วย จินยองร้องคราง มาร์ครีบซบหน้ากับไหล่บางพลางกอดรั้งร่างเล็กไว้แน่นกลัวหลบหนี ปืนใหญ่ในกายอีกคนอยากจะขัดแย่เต็มที แต่เขาจะไม่รุนแรงเหมือนครั้งแรก

มาเฟียหนุ่มกดจูบแผ่วเบาทั่วกายสวย ร่างกายนี้ช่างน่าลุ่มหลงจนถอนตัวไม่ขึ้น มาร์คเริ่มต้นใหม่ด้วยความละเมียดละไม ริมฝีปากหนาพร้อมลิ้นร้อนลากไล้ปลุกปั่นอารมณ์หวามให้ก่อตัว จินยองเอนตัวอ่อนเมื่อโดนเล้าโลม

กายหนาเสือกตัวตนเข้าไปช้าๆก่อนดึงรั้งออก ร่างเล็กสะดุ้งโหยงแล้วจิกรอยแผลลงบนลำคออีกคน

“แบบนี้ล่ะ อื้ม..” ร่างสูงพึมพำ อย่างน้อยจินยองก็ไม่ได้จิกเนื้อตัวเอง ถ้าเป็นเรื่องทำร้ายกันด้วยเรื่องบนเตียงแบบนี้ เขาพร้อมให้ข่วนลงมาได้เต็มที่

มาร์คขยับเนื้ออุ่นแข็งให้เชยชิมบทรักอีกครั้งที่หวานขึ้นกว่าเดิม แต่ทว่ามีความสุขไม่ต่างกัน ยอดถันสีชมพูสวยล่อตาล่อใจจนอดขยี้ด้วยมือทั้งสองข้างและริมฝีปากไม่ได้ เสียวซ่านทั้งข้างล่างที่เร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆและกระสันทั้งข้างบนที่โดนโลมเลีย จินยองค่อยๆโน้มตัวหงายหลังจนกลับไปนอนบนเตียงอีกครั้งโดยมีมาร์คที่ตามไปโถมกายใส่อย่างเร่งเร้าไม่ยอมห่าง กดจูบแนบชิดอย่างเอาใจ ตักตวงน้ำหวานในโพรงปากเล็กจนเกิดเสียงดังน่าอายแข่งกับเสียงขยับตัว

“อ๊ะ..อ่ะ” ลากความสุขมาให้อีกคนได้ลิ้มลองสำเร็จ ปากเล็กร้องครางข้างใบหูเสียหวานฉ่ำ ร่างสูงยกยิ้ม เฝ้ามองใบหน้าสวยที่กำลังมีอารมณ์

สวย.. สวยจริงๆ

“ซี๊ด…เธอทำฉันเริ่มจะคลั่งอีกแล้ว จินยอง” คำรามต่ำเสียงเบาแล้วเดินหน้าซอยสะโพกหนาใส่ ดุดันแท่งยาวสาวเข้าสาวออกจนคนรับความรุ่มร้อนบิดกายเสียวกระสัน จินยองไปถึงก่อนด้วยความไม่ประสา ก่อนกายหนาจะยังคงกระแทกกระทั้นอีกสักพักก่อนปลดปล่อยเต็มช่องทางเดิมจนล้นออกมา

และแม้จินยองจะสลบไปแล้วด้วยความเพลียและพิษไข้ บวกกับความอ่อนแอทางจิตใจ แต่ท่อนเอ็นหนายังคงไม่หยุดซุกซน กายใหญ่ขยับตัว สอดประสานไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

เสียงเคลื่อนไหวของเตียงดังก้องและไม่มีท่าทีจะหยุดลงง่ายเลยในค่ำคืนนี้…

……………………..